Luigi Febbrari – Përgjegjës i përgatitësve atletikë të ekipeve kombëtare
Propozoj disa reflektime vetjake që shpresoj se mund të jenë të dobishme për të favorizuar një rrugëtim rritjeje për ata që duan të ndërmarrin karrierën e futbollistit.
JAVA E PESTË
a) shërbimet e ofruara nga një ekip futbolli janë shprehje e shumë faktorëve, disa thjesht individuale, e disa të tjera kolektive. Duke bërë një përmbledhje mund të thuhet se performanca e një ekipi bazohet në tre aspekte themelore:
1) aftësitë teknike të lojtarëve
2) cilësitë atletike
3) loja e ekipit
Nëse njëri nga këta faktorë ka tendencë të shkojë drejt zeros, performanca e dhënë nuk është e përshtatshme. Nëse bashkoni njëmbëdhjetë kampionë nuk mund të bëni një ekip nëse nuk ka harmoni në tre cilësitë e listuara më lart. Gjithashtu nuk është e mundur të formohet një ekip me njëmbëdhjetë lojtarë që kanë cilësi kryesisht të shkëlqyera atletike dhe cilësi të dobëta teknike. Nëse një skuadër ka dy faktorët e listuara më sipër të mirë në një ekip, faktori i tretë gjithashtu mund të përmirësojë performancën e përgjithshme të ekipit.
Kështu që mund të thuhet se hapësirat për rritje mund të jenë të shumta. Mund të themi se efikasiteti fizik (dhe këtu nuk hyj në meritat e metodologjive) është i rëndësishëm sepse promovon një shprehje më të mirë të funksioneve tekniko – taktike, kështu që optimale do të ishte ruajtja e ekuilibrit në tre funksionet e lartpërmenduar.
Asgjë nuk duhet t’i lihet rastësisë dhe improvizimit sepse kuptohet që lojtari, si çdo atlet tjetër, duhet të rritet gradualisht ata fillojnë të luajnë shumë të rinj.
Për të realizuar një projekt në rritje, duhet të ndiqen rregullat:
1) parimi i përshtatjes progresive pasi trupi duhet t’i nënshtrohet intensitetit në rritje në përputhje me mekanizmat fiziologjikë
2) parimi i përsëritjes sistematike të punës për të ndërtuar një rezervë të performancës
3) parimi i individualizimit në trajnim për të identifikuar dhe korrigjuar mangësitë strukturore
4) respektimi i tërësisë së trajnimit që përfshin gjithashtu sferën psikologjike
Për të realizuar arritjen e objektivit në mënyrën më të mirë të mundshme, duhet të planifikohen kohët e programimit prej 4 vjetësh, 2 vjetësh ose me skadim vjetor.
b) Futbollisti, është një atlet që dallohet nga ata që ushtrojnë atletikën. Ai nuk do të jetë një sprinter, pra nuk do të jetë në gjendje të stërvitet si i tillë; ai nuk do të jetë vrapues, një vrapues në distancë të mesme ose një vrapues maratonë, kështu që ai nuk do të përdorë mjete stërvitore specifike (distanca të gjata me shpejtësi konstante). Lojtari do të duhet të menaxhojë një mjet, topin, ai do të ketë kontakt me lojtarët e tjerë, ai do të duhet të mbulojë hapësira, ai do të duhet të respektojë kohërat e lojës, një terren që nuk është gjithmonë i njëjtë.
Futbollisti nuk është një atlet i garës por një atlet me lëvizje asimetrike me vrapime të përhershme dhe ato nuk do të jenë të njëjta për rolin që ai zë në fushë. Funksionet e tij biomekanike dhe kardio-vaskulare do të paraqesin spektër të ndryshëm dhe kurrë të njëjtë.
Në atletikën e lehtë, trajnerët janë të përkushtuar të propozojnë mjete stërvitore për të rritur një cilësi fizike lehtësisht të matshme në përmirësimin e rezultateve, pra në stërvitje. Ata që përfshihen në futboll, megjithë kontributin e sofistikuar të teknologjisë moderne, ka akoma mendime kontradiktore në leximin e të dhënave, duke demonstruar faktin se kompleksiteti atletik i lojtarit ende meriton hulumtime të tjera. Çdo lojë prodhon ngarkesa të ndryshme dhe situatat e lojës nuk mund të kodifikohen gjithmonë.
Në fillim u tha se performanca e një ekipi mund të konsiderohet rezultante e tre faktorëve të ndryshëm: teknika, cilësitë fizike dhe loja e ekipit. Nëse është e vështirë të matni performancën e ekipit, akoma më e vështirë është të kontrolloni se cili nga keta tre faktorë është më pak i vlefshëm. Sekreti qëndron pikërisht në shpërndarjen e njëjtë të tre faktorëve të ekzekutimit të lartpërmendur. Duhet të pohoj se ne tani gjejmë ekipe shumë më të organizuara ku të tre funksionet janë ekuivalente me nivele të larta të performancës.
Ngritja e parametrave të performancës është një projekt mjaft i njohur, që do të thotë:
1) të njohë karakteristikat fiziologjike të përpjekjes së futbollistit.
2) të njohin metodat e trajnimit që mund të përmirësojnë cilësitë themelore fizike (kjo është tashmë një temë më komplekse dhe e diskutuar)
3) të dish të aplikosh në secilin individ metodat e trajnimit në përputhje me karakteristikat e tyre të brendshme
c) angazhimi dhe vullneti janë stimuj pjesërisht të trajnueshëm nëse nuk janë pjesë e ndjenjës së përgjegjësisë së lojtarit, ato janë aspekte që bëjnë ndryshimin për të përsosur cilësitë ekzekutive. Vullneti mund të forcohet duke vendosur kufijtë e mjeteve të trajnimit, të cilët duhet të jenë në përputhje me parimin e gradualitetit dhe avancimit të ngarkesave që duhet të jenë më impenjative në raport me ngarkesën e mëparshme. Mobilizimi më efektiv i forcës së vullnetit ndodh kur ushtrimet janë nga natyra tekniko-taktike.
Zgjedhjet e mjeteve të stërvitjes duhet të promovojnë një gjendje emocionale të atletit i cili do të jetë në gjendje të ndikojë, si pozitivisht, ashtu edhe negativisht në seancën stërvitore. Një tension pozitiv emocional kërkon luftën, prodhon një ndjenjë euforie, bind për shanset e suksesit, shkakton modifikime funksionale që rrisin aftësitë e punës që mund të shtyjnë pragun e lodhjes.
Ka opinione që argumentojnë se si trajnimi me intensitet të lartë mund të jetë joproduktiv në disa aspekte tipike të lojtarit, si imagjinata, krijimtaria, gjenialiteti, karakteristika që janë pjesë e trashëgimisë gjenetike dhe që nëse mbështeten nga stërvitje specifike të një sporti të praktikuar mund të përfitojë në mënyrë të veçantë lojtarët e talentuar dhe për këtë arsye edhe ekipin.
Në mbështetje të këtyre konsideratave, dua t’i referohem një gazetari të famshëm sportiv, Gianni Brera, i cili tha: “gjeniu është lodhja e durimit”. Të gjithë artistët duhet të punojnë shumë për t’u bërë mjeshtër të instrumentit që u lejon atyre të shprehen në nivele të larta.
Në protokollet e punës, mjetet e stërvitjes nuk vlerësohen gjithmonë nga lojtarët veçanërisht kur punojnë pa top. Duhet të konsiderohen këto seanca stërvitore (pa top) si një pilulë që plotëson seancën kur topi nuk mund të arrihet nivelet e duhura të intensitetit. Mbase është edhe për këtë arsye (d.m.th., një pjesëmarrje pak e motivuar në stërvitje) që mes qindra njerëzve që merren me këtë sport vetëm një pjesë e vogël arrijnë nderimet.
Një plan trajtimi për një pacient nuk duhet të marrë parasysh nëse ilaçi është i pranuar, por nëse është i efektshëm. Duhet të theksohet gjithashtu se rezultati i fushës do të bindë gjithmonë lojtarin në dobinë e punës, me kusht që të jetë serioz dhe i planifikuar.
