Luigi Febbrari – Përgjegjës i përgatitësve atletik të ekipeve kombëtare
Propozoj disa reflektime vetjake që shpresoj se mund të jenë të dobishëm për të favorizuar një rrugëtim rritjeje për ata që duan të ndërmarin karrierën e futbollistit.
Java e tretë:
a)Kur thuhet “njohja e mirë e strategjive të sportit tuaj” nuk është një frazë e adresuar vetëm për ata që duhet të organizojnë seanca stërvitore, apo gjithçka që lidhet me programimin, pra personeli teknik, por vjen një moment që duhet të përfshijë gjithashtu protagonistin absolut të këtij programimi “futbollistin”.
Për të qenë një protagonist ai duhet të ndihet i pranishëm në projekt dhe nëse ai nuk i nënshtrohet këtyre vëmendjeve nga stafi, është detyrë e tij të bëjë kërkesat e duhura me kohën dhe mënyrat e përshtatshme, me dinamikën e trajnerëve, të marrë pjesë në përballjen për të evituar të vuajë rolin e futbollistit të “udhëzuar”.
Dialektika nuk është gjithmonë e lehtë mes stafit dhe futbollistit, e cila duhet të jetë konstruktive, dhe ka detyrën e saktë të informimit të lojtarit për rolin që i është caktuar, mundësisht që të ndahet, edhe në situata emergjente ekstreme, ndoshta për një kohë të shkurtër. Duke respektuar rolet, unë mendoj se të qenit komplementarë është rruga e duhur për të marrë pwrgjegjwsi, me kusht që të mos mbizotërojë autoritarizmi nga njëra anë, dhe mungesa e përulësisë për t’u përballur nga ana tjetër.
Mund të ndodhin momente keqkuptimi për të cilat zgjedhjet e stafit nuk pranohen gjithmonë nga lojtari, por kjo nuk duhet të shkaktojë abuzim. Roli i teknikut në këtë pikë merr një përparësi, pavarësisht, se me arsyetimet e nevojshme ai do të përpiqet të bëjë të qartë se zgjedhjet strategjike të grupit mbizotërojnë mbi individualitetin. Mbështetja e një zgjedhje të pandarë nga futbollisti nuk do të kuptohet si një gjest i nënshtrimit, por nëse ky i fundit është profesionist, do ta bëjë veten të disponueshëm për stafin (që do të thotë i disponueshëm për grupin) me një sens përgjegjësie. Nëse kjo nuk ndodh mund të shkaktojë një negativitet të rrezikshëm në dinamikën e dhomës së zhveshjes, me pasoja që mund të krijojnw probleme në projektin e përbashkët.
b)Ekziston një armik që ka një funksion parandalues për futbollistin (dhe jo vetëm), madje as shumë latent, i cili manifestohet në një mënyrë delikate në çdo moment të karrierës së tij. Po flasim për “stresin”. Ajo shfaqet hapur dhe me simptoma ndonjëherë të anashkaluara nga mëndjemadhësia. Nëse merr përsipër sferën emocionale të atletit, dëmi mund të ndikojë seriozisht në karrierën e ardhshme të çdo sportisti. Futbollistët mund të fillojnë karrierën e tyre shumë të rinj dhe kjo çon në një ekspozim të tepërt në një botë të mbushur me strese të shumta dhe të panjohura në sferën e tyre psikologjike, pa pasur kohë për të pjekur antitrupat për t’u mbrojtur sa duhet. Parimet më të shëndetshme në marrëdhëniet ndërnjerëzore përzihen në mënyrë të pamëshirshme në energjitë më intime që do të thotë të mos njohësh rolin e dikujt i cili bazohet në koncepte themelore siç është respektimi i roleve, funksioneve dhe detyrave.
Identifikimi i ndërhyrjeve që shkaktojnë këto turbolenca është i vështirë dhe do të nënkuptonte një analizë të hollësishme që nuk mund të ndahet nga psiko-aftësia dhe njohja implicite e subjektit, i cili është unik dhe i papërsëritshëm. Zakonisht tenton të izolohet, duke rrezikuar ta gjërë veten si kafsha që largohet nga tufa, me pak gjasë të kapërcimit të ngjarjeve tërthor që mund ta mposhtin atë. Ndërhyrja e parë e rikuperimit duhet të jetë një përparësi e grupit për ta hequr atë nga vetmia. Unë gjithashtu besoj se ka nevojë për një qasje përfshirëse, ku miqësia më autentike mund të shkelë tensionet që trondisin integritetin e strukturave psiko-somatike të lojtarit të humbur.
Pa hequr asgjë nga figurat që janë përfshirë në klube prej kohësh, dhe po i referohem psikologëve, trajnerëve mendorë, motivuesve që janë koordinatorët e një ndërhyrje të planifikuar dhe të koordinuar me stafin. Këta profesionistë, që lëvizin me shkencë dhe ndërgjegje, duhet të ndërhyjnë jo vetëm për të rikuperuar situata të pasigurta, por sipas parimit që “është më mirë të parandalohet sesa të kurohet” në organizimin e kurseve parashikuese për stafin dhe ekipin në mënyrë që të krijohet një grup pune që është në gjendje të kuptojë problemin paraprakisht për të shmangur rëniet e mëdha me kohë shërimi më të gjatë dhe më të vështirë. Është e qartë se këto projekte janë një detyrë specifike për klubet që mendojnë për një projekt të madh për rritjen e klubit.
c)Matja e vetes në një lojë të thjeshtë me letra në familje është një formë e konkurrencës. Sa herë që dëshironi të matni veten për të kapërcyer një distancë, për të përmirësuar një kohë, në shfaqjet kronometrike, ato janë forma të konkurrencës. Garat e mundjes ku sportistët që përballen me njëri-tjetrin kanë si qëllim të mposhtin kundërshtarin sipas rregullave të sportit të praktikuar nga federatat përkatëse. Forma të tjera të konkurrencës janë lojëra ekipore që ndahen në lojëra kontakti dhe jo-kontakti.
Argumenti në fjalë i referohet një sporti kontakti me rregulla nganjëherë të interpretueshme që i referohen posaçërisht futbollit. Të matësh veten ndaj një kundërshtari do të thotë ta njohësh atë në paraqitjet e tij motorike që shprehen në një kontekst ekipi ku variablat janë të shumtë dhe jo gjithmonë të përcaktueshme.
Kush hyn në fushë duhet të ketë një personalitet që të mos frikësohet nga variablat që lidhen me paparashikueshmërinë e konkursit. Shtytja emocionale dhe ndërgjegjësimi i mundësive të një personi garanton siguri dhe nga ana tjetër mund të nënkuptojë garanci për shoqëruesit dhe shfaqjen e një dukjeje të shëndetshme që duhet të manifestohet me një qëndrim përulësie për të marrë pjesë në ndihmën e ndërsjellë në favor të partnerit, gjithmonë dhe në çdo rast , sipas parimit “duam të njëjtën gjë së bashku”, që është parimi i shëndetshëm i ndarjes. Parimi duhet të jetë ngjitës që të mos ketë mënyë dobësimi të skuadrës.
Vlera e brendshme e konkurrencës, do të thotë që ne nuk duhet të dështojmë në respektimin e kundërshtarit, i cili nga ana e tij mund t’i jepte vlerë performancës sonë konkurruese. Shprehja e këtij temperamenti konkurrues mund të shërbejë për të na bërë të vetëdijshëm për kufijtë fizikë dhe intelektualë që nuk i dinim, pavarësisht nga rezultati, i cili mund të ndihmojë dhe të vetëdijësohet për veten e tyre edhe për të eleminuar frikën frenuese.
d)Kur flasim për shenjtërinë e dhomave të zhveshjes, ne dëshirojmë të theksojmë rolin që shoqërimi dhe shoqërizimi luajnë në të gjitha dinamikat e grumbullimit. Skuadra e futbollit padyshim që nuk i shpëton këtyre rregullave, për këtë arsye një strukturë socio-mjedisore është formuar pothuajse spontanisht që zhvillon marrëveshje dhe ballafaqime, si të gjitha sistemet që funksionojnë në jetën e përditshme për një qëllim të përbashkët.
Hierarkitë formohen në dhomën e zhveshjes. Shpesh nuk ka vota për të identifikuar udhëheqësit, krijohen sinergji të cilat grupi i njeh si bartës të pritshmërive të grupit. Unë fola për “liderët”, sepse ata mund të jenë më shumë se një që lëvizin me agregim dhe vetë-emërohen si referenca. Ka udhëheqës të heshtur që zakonisht është ai që merr vëmendjen më të madhe sepse ndërhyrjet e tij duken më të zhytura në mendime dhe shpesh thirren për të zbutur momentet e tensionit. Ka udhëheqës më dinamik që krijon mjedisin ideal duke qenë sipërmarrës dhe plot propozime goliardike që shërbejnë për të zbuluar momente të venave të pakta që nuk dështojnë kurrë.
Një lloj tjetër i hierarkisë mund të krijojë një votë për të caktuar kapitenin, i cili gjithashtu mund të zgjidhet nga klubi. Kapitenët mund të jenë dy, ka kapitenin e “shiritit” (sepse ai e vë shiritin në krah), i cili mund të emërohet sepse ai ka numrin më të madh të paraqitjeve në klub, por jo gjithmonë ka karizmën për të menaxhuar grupin. Në këtë rast zëvendësohet nga një koleg, i cili vepron për të gjitha problemet që përfshijnë grupin. Figura më shpesh e thirrur është ajo e kapitenit të njohur nga grupi dhe nga klubi që kujdeset për të gjitha nevojat kongruente dhe janë ato që ndikojnë më shumë te lojtarët. Ne mund të gjenim një kapiten të “fushës”, d.m.th ai që ka intuitë të veçantë “Euklidiane”, i cili vepron si trajner në fushë të cilit askush nuk i ka dhënë këtë titull por që natyrisht performon sikur të ishte caktuar detyra e drejtimit të strategjive të lojës me një marrëveshje e heshtur të stafit dhe kolegëve.
e)Lojtari i dëmtuar paraqet një seri problemesh së pari për veten e tij, pastaj për stafin që ndjek rrugën e tij të rehabilitimit. Lëndimi është një ‘fyerje’ për sferën psiko-somatike të individit në përgjithësi. Kur godet një atlet, ndodhin një seri ndërlikimesh që menjëherë bëjnë që lojtari të bëhet gati të pyesë, me të drejtë, kohën e parashikimit për të ditur kur do të ketë një rikthim efektiv në grupin e punës dhe modalitetet e trajtimeve që ai do të duhet të kryejë.
Unë nuk kam përdorur qëllimisht “trajtime që do të duhet të kalojnë” pasi qasja e rehabilitimit duhet të jetë absolutisht bashkëpunuese. Protokollet do të vendosen në mënyrë skrupuloze çdo ditë me një seri provash për të hetuar pragun e dhimbjes dhe gjendjen e mirëqenies nga dita në ditë. Kohët e rimëkëmbjes, me të njëjtën traumë, nuk janë gjithmonë të njëjta pasi atletët janë makina me sisteme të ndryshme të integruara të performancës. Aspektet e tjera që mund të ndikojnë në fazat e afrimit për rikuperimin e plotë, i nënshtrohen stresit nga stafi që priren të përpiqen të kenë të gjithë ekipin në dispozicion për të kompensuar mungesat e papritura që mund të pakësojnë papritmas numrin e lojtarëve në dispozicion ose, sepse në rolin e të dëmtuarve ekzistojnë alternativa adekuate.
Nga ana e tij, lojtari do të duhet të ndjekë propozimet kompetente të mjekëve dhe fizioterapistëve, me një qasje mendore të besimit dhe me vendosmëri të madhe duke e ditur se ai gjithashtu duhet të përballet me momente kur dhimbja po reduktohet për të arritur në fazat e dakorduara me fushën e mjekësisë. Rruga e projektit për të votuar mund të ketë ngadalësime ose goditje të papritura që shkaktojnë humor dhe ankth në lojtar. Në këtë pikë një ndërhyrje nga një psikolog për të rikthyer besimin te lojtari dhe në projektin për të optimizuar shërimin nuk mund të përjashtohet. Unë mendoj se duhet të organizojmë një konsulencë që mbledh informacione programore. Këto takime diagnostikuese janë absolutisht të nevojshme për të gjurmuar linjat terapeutike jo vetëm nga pikëpamja biomekanike, por për një përfshirje më të gjerë të sferës emocionale.
